Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś na wyspie bezludnej.djvu/24

czki klatki. Potem zakładał między pręciki kawałek bułki, kostkę cukru. I ciągle spoglądał na zegar, kiedy już przejdzie czternaście minut, i królowa zostawi go samego.
 — Niech sobie już idzie — myślał Maciuś.
 Kampanella też spoglądała na zegar z niepokojem. Bo to już była jej ostatnia w więzieniu wizyta, bo musiała jechać na ostatnią naradę, żeby podpisać papier o zesłaniu Maciusia. A koniecznie chciała się jeszcze zapytać.
 — Maciusiu, zanim pojadę, chcę ci coś powiedzieć. Nie wiem, czy to się uda. Ale będę się bardzo starała. Zostaw teraz kanarka — później to wszystko zrobisz.
 Maciuś zmarszczył brwi.
 — Słucham.
 — Powiedz mi, ale szczerze powiedz: gdyby królowie pozwolili... Czy chcesz? Jestem sama jedna na świecie — tak jak ty. Nie mam dzieci — nie mam nikogo — czy chcesz, żebym zastąpiła ci matkę?... Będziesz mieszkał w pomarańczowym ogrodzie w moim pięknym ciepłym kraju, w dużym marmurowym pałacu. Uczynię wszystko, aby ci było dobrze. Z czasem królowie pewnie się przeproszą. A jak będę stara, ty będziesz duży, oddam ci tron i koronę. Znów będziesz królem.
 Kampanella chciała objąć Maciusia i pocałować, ale Maciuś szybko się odsunął.
 — Jestem królem, — królem własnego kraju — obce trony i korony mi niepotrzebne, — mam własne.
 — Ależ Maciusiu...