Strona:Janusz Korczak - Król Maciuś Pierwszy.djvu/86

 — Co to jest prochownia? — udał Maciuś, że nie wie.
 Więc go zaprowadzili, pokazali mu, gdzie są kule armatnie, gdzie bomby i granaty, gdzie proch i patrony.
 — Wiesz teraz?
 — Wiem.
 — No to pójdziesz, zobaczysz u nich, gdzie to wszystko mają schowane, a potem wrócisz tu i opowiesz.
 — Dobrze, — zgodził się Maciuś.
 A oficer nieprzyjacielski kontent, że mu się tak łatwo udało. Aż dał Maciusiowi tabliczkę całą czekolady.
 — To tak? — pomyślał z ulgą Maciuś. — Już jak mam być wywiadowcą, wolę dla swoich.
 Odesłali go do okopów i puścili w drogę. A żeby nie było słychać, że idzie, dla niepoznaki trochę strzelali, ale w górę.
 Wraca Maciuś, ale taki zadowolony, zagryza czekoladę, to pełznie na czworakach, to czołga się na brzuchu.
 Aż tu — bac — bac — swoi do niego strzelają. I mogli go zabić nawet, bo zauważyli, że ktoś się skrada, a nie wiedzieli kto.
 — Puśćcie tam trzy rakiety — krzyknął porucznik.
 Wziął lornetę — patrzy — i aż się zatrząsł ze strachu:
 — Nie strzelać. Zdaje się, że Wyrwidąb wraca.
 I bez przeszkód wrócił już Maciuś, wszystko opowiedział, co i jak. Zaraz porucznik zatelefono-