Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/52

pień, pochwałę, albo naganę, a nie jak się czuje naprawdę.
 Nudno skończyła się lekcja, dopiero na pauzie mówiliśmy o Eskimosach naprawdę. — Jeden to lepiej pamięta, drugi inne. I kłócą się:
 — Pan tak czytał.
 — Nieprawda.
 — To możeś wrony łapał, kiedy czytali.
 — Sam wrony łapałeś.
 Wzywają świadków.
 — Nieprawda, że pan czytał, że okna robią z lodu?
 — Nieprawda, że foka to ryba?
 — No, dobrze, zapytamy się pana.
 Pewnie ze wszystkimi jest tak, jak ze mną. Zamyślił się w jakiemś miejscu, potem już nie mógł dogonić. Więc każdy co innego pamięta. I dopiero cała klasa wie naprawdę wszystko. A potem bawią się w Eskimosów, gdzieś na schodach, czy na podwórku opowiedzą takim, którzy nie byli, z głowy dołożą, żeby było ciekawiej.
 A do domu wracałem z Mundkiem.
 Ulica mi się teraz wydaje bardzo ciekawa. Wszystko ciekawe. I tramwaje, i pies, i przechodzący żołnierz, i sklepy, i szyldy nad sklepami. Wszystko znów nowe, nieznane, jakby świeżo pomalowane. Nieznane nie jest, bo znam tramwaj, ale chcę wiedzieć, czy ma numer parzysty, czy nie.
 — Zgadujmy, czy pierwszy tramwaj będzie parzysty, czy nie, czy mniejszy niż sto, czy większy.
 Już gotowa zabawa.