Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/206

żeli dziś tylko pocztówkę kupi, to może jutro przyjdzie za więcej. A my co? — Grosze i grosze.
 Zaraz oddałem Bączkiewiczowi. Dopóki nie miałem pieniędzy, nawet nie miałem śmiałości się pytać.
 — Masz dziesięć groszy, coś mi pożyczył na mleko.
 — Przecie mówiłem, że ci daruję.
 — Nie chcę. — Co Łatek robi?
 — A co ma robić?
 Jakoś nie odpowiada. Może rodzice nie pozwolili, może go wyrzucił?
 — Czy jest u ciebie?
 — A gdzie ma być, jak go rzuciłeś?
 — Nie rzuciłem go wcale, tylko tobie oddałem.
 — A jak jabym nie wziął?
 — To może inny?
 — A ty myślisz, że zaraz pozwolą brać psa do domu?
 Zły jestem, bo taki się robi wyniosły.
 Mówię:
 — Dlaczego nie mają pozwolić?
 — A twoi nie pozwolili.
 — Bo się nie pytałem.
 Zły jestem, że jemu tak łatwo, a ja dalej samotne życie wiodę. Bo pies jest przyjacielem człowieka.
 Wiem, że zazdrość — brzydkie uczucie. Ale czy można nie zazdrościć, jeśli komu się dobrze powiedzie i nawet nie umie ocenić?