Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/190

 — Napisz, że na pamiątkę.
 Z taką prośbą powiedziała i patrzy, czy się zgadzam.
 Dobrze się ułożyło. Bo prędko zaraz napisałem:
 «Pamiątka z Warszawy».
 I przyłożyłem bibułę.
 A Marychna:
 — Oj, bo zamażesz.
 A ja:
 — Patrz, wcale się nie zamazało.
 Powiedziałem: «patrz». — To znaczy, że jej «ty» powiedziałem.
 Ale się «p» trochę zamazało.
 Powiada:
 — Nic nie szkodzi.
 I później:
 — Bardzo ładnie piszesz.
 I jeszcze:
 — Napisz dla kogo i od kogo.
 — Poco?
 Marychna pomyślała, głowę wbok przechyliła i mówi:
 — Prawda.
 Ale napisałem:
 «Dla Marychny z Wilna».
 I zawinąłem w srebrny papier od czekolady. — Bo wszystko miałem już przygotowane.
 Ale widzę, że się zanadto świeci, więc wydarłem kartkę z zeszytu i zawinąłem jeszcze.
 A ona:
 — Ooo, kartkę wyrywasz.