Strona:Janusz Korczak - Kiedy znów będę mały.djvu/124

 — Dlaczego się nie ubierasz? — pyta się ojciec.
 Nic nie odpowiedziałem, tylko podchodzę do ojca i mówię:
 — Dzień dobry.
 I pocałowałem ojca w rękę, a on się na mnie spojrzał.
 Już teraz prędko się ubieram. Zjadłem i idę do szkoły.
 — Co ty tak dziś pędzisz do szkoły? — pyta się mama.
 — Wstąpię do kościoła, — powiadam.
 Bo sobie przypomniałem, że niebardzo się modlę, i przykro mi się zrobiło.
 Więc wychodzę przed bramę i patrzę, czy Mundek nie idzie. Ale nie.
 Woda pozamarzała. Już chłopcy wyrabiają ślizgawkę. Żeby wyślizgać na gładko. Z początku mały kawałek, a potem coraz dalej, — i już wszyscy mogą się ślizgać.
 Przystanąłem, ale nie. Idę dalej.
 I zamiast Mundka, spotykam Wiśniewskiego. A on:
 — Te, trypsztyk, jak się masz?
 Nie zrozumiałem naprzód, czego chce. Dopiero sobie przypomniałem, że daje mi nowe przezwisko. Od tego rysunku wtedy. Że tryptyk narysowałem.
 — Mówię:
 — Odsuń się.
 A on staje na baczność, salutuje i mówi:
 — Rozkaz.
 Widzę, że szuka zaczepki, więc przechodzę na