Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/228

 Irena posadziła dziewczynkę na kolanach i złożyła na jej czole pierwszy, serdeczny pocałunek.
 — A dlaczego ty mi dawniej tego nie powiedziałaś?
 — Bo nie lubiłam pani.
 — A dlaczego mnie nie lubiłaś?
 — Bo pani chciała, żebym panią lubiła.
 — A czy w tem było coś złego?
 — Tak, bo pani chciała, żebym panią lubiła nie tak sobie, za nic, ale za to, że pani mi jeść daje z łaski.
 — Ależ nie, ty pracujesz.
 — Ja wiem, że teraz tak nie jest, ale dawniej... A my tego okropnie nie lubimy, bo u nas niema żadnych podziękowań i wdzięczności. A „państwo“ — to zaraz chcą, żeby ich „lizać“ za wszystko. I dlatego nikt porządny żadnej „łaski“ nie chce, a jak musi przyjąć, to jest zły.
 — Masz słuszność, Maniu — szepnęła w zadumie Irena. — I właśnie wy dobrze robicie. Tak właśnie być powinno... A powiedz teraz, Maniu, czy ci tu dobrze?
 — Jak w raju — szepnęła Mańka, patrząc jej w oczy.
 — A czy ty się nie zabardzo męczysz w żłobku?
 — O nie, ja to lubię.
 — A powiedz, Maniu, czy ciebie nauka nudzi?
 — Nie, jabym chciała dużo umieć i dużo wiedzieć, tylko nie lubię się uczyć.
 — Dlaczego?