Strona:Janusz Korczak - Dzieci ulicy.djvu/19

 Mańka biegła szybko. Krople potu spływały jej z czoła. Strach przed tym cyrkułem, który znała ze słyszenia, był nad wyraz wielki. Ileż to razy już już miała się tam dostać, ale wypłakała, wymodliła się, lub uciekła w drodze. A ten cyrkuł, jak widmo groźne, jak upiór straszny, ścigał ją w sennych marzeniach i na jawie.
 Na rogu dwóch ulic, które się krzyżowały, stał domek drewniany, a w nim szynk z pozaklejanemi od ulicy szybami. Dalej ciągnął się już tylko szereg parkanów, w dali w ciemności majaczyła Wisła.
 Do tego szynku wbiegła Mańka; przebiegła szybko pierwszą i drugą izbę, otworzyła drzwi, które prowadziły na korytarz długi, na końcu którego znajdowały się schody.
 — No, jesteś? — zapytał z góry Antoś.
 W tej chwili drzwi się otworzyły, jasna smuga światła na chwilę rozproszyła ciemności.
 — Kto to? — zapytała z niepokojem Mańka.
 Nie było odpowiedzi.
 — Czy to ty, Szmul?
 Milczenie.
 Mańka przebiegła schody, słysząc za sobą w ciemności czyjeś kroki niepewne.
 — Kto to? — zapytała raz jeszcze, a nie otrzymawszy odpowiedzi, wbiegła na poddasze do pokoju razem z Antosiem i zamknęła drzwi na klucz.
 — Czego hałasujecie tak? — ozwał się z wnętrza ostry głos męzki. — Nie możecie wejść spokojnie.
 — Bo... bo... tam ktoś jest.