Strona:J. Turgeniew - Z „Zapisek myśliwego”.djvu/82

 Odszedłem od niego, usiadłem na ławce, siedzę kwadrans, pół godziny, w izbie milczenie grobowe. W kącie, za stołem, pod obrazami, kryje się dziewczynka pięcioletnia, chleb je. Matka jej grozi zdaleka. W sieni chodzą, stukają, rozmawiają: żona brata kapustę sieka.
 — Hej, Aksinia — wymówił nareszcie chory.
 — Czego?
 — Kwasu daj.
 Aksinia podała mu kwasu.
 Znowuż milczenie,
 Pytam szeptem:
 — Spowiadał się?
 — Spowiadał...
 — No, więc wszystko w porządku, oczekuje śmierci...
 Nie mogłem dosiedzieć dłużej, wyszedłem...
 To znów raz, przypominam sobie, przejeżdżając, wstąpiłem do szpitala wsi Krasnogoria, do znajomego felczera, Kapitona, namiętnego myśliwego.
 Szpital znajdował się w byłej oficynie dworskiej; założyła go sama obywatelka, to jest kazała przybić nadedrzwiami deskę błękitną, z napisem białemi literami: „Szpital krasnogorski“, sama zaś wręczyła Kapitonowi bardzo ładne album do zapisywania nazwisk chorych.
 Na pierwszej karcie tego albumu jeden z pieczeniarzy i pochlebców dobroczynnej obywatelki napisał następujące wierszyki:
 „Dans ces beau lieu, ou regne l’allégresse,
 „Ce temple fut ouvert par la Beauté;
 „Des vos seigneurs admirez la tendresse.