Strona:J. Turgeniew - Z „Zapisek myśliwego”.djvu/148

 — Coś ty robił w teatrze?
 — Nie wie pan? Wezmą mnie i wystroją i ja chodzę tak wystrojony, albo stoję, albo siedzę, jak wypadnie. Każą: mów to i to, to ja mówię. Raz przedstawiałem ślepego... pod każdą powiekę włożyli mi ziarnko grochu. A jakże!
 — A potem czem byłeś?
 — Znów zostałem kucharzem.
 — I za cóż cię znów zdegradowano z kucharstwa?
 — Bo mój brat uciekł.
 — A czem byłeś u ojca twojej pierwszej pani?
 — Różne miałem obowiązki, naprzód byłem kozaczkiem, forysiem, ogrodnikiem, dojeżdżaczem.
 — I jeździłeś z psami?
 — Jeździłem i z psami, alem się rozbił. Z koniem upadłem i konia skaleczyłem. Stary pan był bardzo surowy: kazał mnie oćwiczyć i oddać na naukę do Moskwy, do szewca.
 — Jakżeż na naukę? Chyba jako dojeżdżacz dzieckiem nie byłeś.
 — O miałem wówczas więcej niż dwadzieścia lat.
 — Cóż to za nauka w takim wieku?
 — Widać, że można, skoro pan kazał. Ale on, na szczęście, wkrótce potem umarł — a mnie znów wzięli na wieś.
 — Kiedyżeś się uczył sztuki kucharskiej?
 — Alboż tego kto się uczy? przecież i baby gotują.
 — No — rzekłem — Kuźmo, widziałeś ty różne rzeczy w twem życiu! A cóż teraz robisz jako rybak, kiedy nie macie wcale ryb?