Strona:J. Turgeniew - Z „Zapisek myśliwego”.djvu/101

Jermołaj siedział zwrócony do mnie plecami i dorzucał drzazg do ognia.
 — W Żołtuchinej znów pomór na bydło — mówiła młynarka. — U ojca Iwana obie krowy padły... Panie, zmiłuj się nad nami.
 — A jakże wasze świnie? — zapytał po chwili milczenia Jermołaj.
 — Żyją.
 — Moglibyście podarować mi chociaż prosiątko...
 Młynarka nic nie odrzekła — westchnęła.
 — Z kim jesteście? — spytała.
 — Z panem Kostomarowskim.
 Jermołaj rzucił do ognia kilka gałązek jodłowych, które zaraz zaczęły trzeszczeć i gęsty biały dym podniósł się do góry.
 — Dlaczego twój mąż nie wpuścił nas do izby?
 — Boi się.
 — Widzisz go! gruby brzuchacz! Gołąbko, Arino Timofiejewno, przynieś ty mi kieliszek wódki!
 Młynarka wstała i zniknęła w ciemności, Jermołaj nucił półgłosem.
 Arina powróciła z niedużą karafką i kieliszkiem. Jermołaj wstał, przeżegnał się i wypił duszkiem.
 — Lubię! — dodał.
 Młynarka znów usiadła na szafliku.
 — A co, Arino, znów chorujesz?
 — Choruję.
 — Cóż ci to?
 — Kaszel męczy nocami.
 — Pan, zdaje się zasnął — rzekł Jermołaj po krótkiem milczeniu. — Ty, Arino, do lekarza nie chodź... gorzej ci będzie.