Strona:J. Grabiec - Syonizm niepodległościowy przeciw Państwu Polskiemu.pdf/7

oddawano wrogowi sztandarów. Z góry już wybierano dogodniejsze pozycye dla dalszej walki o cel polityki narodowej — niepodległość narodową — państwo własne.
 W ciągu jednak pół wieku wyrosło nowe pokolenie, obce politycznemu życiu zupełnie, wychowane w przygniatającej, a jednocześnie niesłychanie drażniącej, atmosferze represyi rosyjskich i patrzące na niewzruszony, zdawało się, pokój zbrojny i ochraniany przezeń stan polityczny Europy. Pokolenie to fascynowały potęga i groza despotyzmu Rosyi, a zbyt wrosło w jego duszę pojęcie abstrakcyjne i uczuciowy charakter idei niepodległościowej, ażeby ono mogło kiedykolwiek realnie wyobrazić sobie urzeczywistnienie tego hasła w życiu. Politycznym wyrazicielem tego pokolenia stała się właśnie Demokracya Narodowa, której cała „młodość górna i chmurna“ upłynęła w męczących i demoralizujących spiskach, a na „wiek męski“ przypadły zdarzenia o tytanicznej wielkości i mocy, w sprawie polskiej decydujące, jak Rewolucya rosyjska i przygotowania do obecnej zawieruchy dziejowej.
 Przerodzone nagle, bo w ciągu jakichś kilku tygodni, w mężów stanu i polityków konkretnych różne miernoty konspiracyjne, lub wielkości prowincyonalne, znalazły się w bardzo trudnej sytuacyi. Trzeba było budować program polityki realnej w warunkach zgoła niemożliwych, wśród szalejącej oraz wzmagającej się z godziny na godzinę reakcyi. Szukano gorączkowo jakichś dróg i wreszcie wybrano najfatalniejszą: dalsze aż do krańcowości prowadzenie ugodowej polityki kompromisu, zapoczątkowanego przez zachowawców z przed lat 30.
 Kompromisowa bowiem polityka N. D. ma również swoje polityczne uzasadnienie. Mieści się ono w znanej książce R. Dmowskiego: „Niemcy, Rosya i sprawa polska“, zbliżonej nieco w założeniach do „Aspiracyi Porozbiorowych“, idącej jednak w przesłankach i wnioskach tak daleko, że zakrawa na ich karykaturę. Oto w dosłownem brzmieniu zasadnicze wytyczne Dmowskiego: