Strona:J. Grabiec - Syonizm niepodległościowy przeciw Państwu Polskiemu.pdf/13

czem zwycięstwem rewolucyi — przenosi bowiem na ustawę konstytucyjną, jaką bądź co bądź są obecnie „Ustawy Zasadnicze“, atrybucye dawniej należące w Rosyi wyłącznie do monarchy, nie mniej, dzięki niej zadany został gwałt naszym prawom państwowym i narodowym. Art. 1, wyżej przytoczony, jest bowiem dosłownym przekładem słynnego 1 artykułu rewolucyjnej konstytucyi francuskiej z 1792 roku: „Le Royaume est un et indivisible“, zamykającego okres samodzielności prowincyi francuskich, i w rosyjskiem prawie państwowem odgrywa tę samą rolę. Że zaś przedewszystkiem o Królestwo Polskie chodziło prawodawcom odnowionej Rosyi — o zupełne jego unicestwienie, jako jednostki prawno-państwowej — świadczy autonomia finlandzka, zastrzeżona art. 2-im „Ustaw Zasadniczych“ w nowej redakcyi.
 Finlandya nie przyjęła autonomii, nie wzięła udziału w żadnych aktach ogólno-państwowych i wytrwała na stanowisku aż do wybuchu wojny. Inaczej postąpiło przedstawicielstwo Królestwa.
 Przypominamy, że był to okres niesłychanych nadziei, jakie pokładano w „odnowionej“ Rosyi. Program autonomiczny był w różnej postaci obowiązującym dla wszystkich grup politycznych w Królestwie, a Narodowa Demokracya popierała go bezwzględnie. To zapewne, obok złączonych z formalnem „objedinieniem“ Królestwa z Rosyą ulg (zniesiono na czas pewien stan wojenny, nadano Królestwu prawo przedstawicielstwa w Dumie identyczne z Cesarstwem) wpłynęło i na stanowisko Narodowej Demokracyi, będącej wówczas w apogeum swego znaczenia w kraju i społeczeństwie i posiadającej monopol przedstawicielstwa krajowego w Dumie.
 Przedstawicielstwo to zresztą widziało dobrze doniosłość momentu i całe niebezpieczeństwo zamachu na prawa Królestwa. Zorganizowano protest natychmiast w samej Dumie. Niestety, zrobiono to nadzwyczaj nie-