wego — Jellinek[1], podtrzymuje go zaś prof. Korkunow.[2] Kategorycznie zaś i na mocy przekonywujących przesłanek prawniczych i politycznych stwierdzają charakter odrębnego państwa w ustroju Królestwa tacy wybitni teoretycy prawa międzynarodowego, jak Bornhack[3], lub pierwszorzędny znawca prawa Państwowego, Juraschek[4]; z najbardziej zaś zainteresowanych w tej sprawie rosyjskich teoretyków prawa państwowego na tym gruncie stoją: prof. Siergiejewskij[5], bar. Nolde[6], a z dawniejszych — Cziczerin[7], nie licząc mniej znanych.
Dla mnie, zresztą osobiście, największą w tej kwestyi powagą jest cesarz i król Mikołaj I, dla którego nie było tu żadnej wątpliwości. W cytowanym przez prof. bar. Nolde w jego studyach z dziedziny rosyjskiego prawa państwowego[8] liście, pisanym do brata Konstantego przed koronacyą warszawską 1829 r., pisze np. Mikołaj: „Monarcha rosyjski z chwilą przekroczenia granicy polskiej musi być uważany za króla, i korona, przeniesiona do kraju, staje się koroną królewską“. W tych zresztą czasach nie było dla nikogo pod tym względem wątpliwości. Państwo więc polskie, zawdzięczając swe istnienie potokom polskiej krwi, przelanej na pobojowiskach od Madrytu do Moskwy — połączone zostało węzłem unii realnej i dynastycznej ze swym odwiecznym wrogiem Rosyą,
- ↑ Die Lehre von den Staatenverbindungen, r. 1882, str. 71. Autor podkreśla potężny pierwiastek zwierzchnictwa korony rosyjskiej w państwowości Królestwa.
- ↑ Russkoje Gosudarstwiennoje prawo, r. 1908.
- ↑ Einseitige Abhängigkeitsverhältnisse unter den modernen Staaten 1896.
- ↑ Personal und Realunion.
- ↑ Przedmowa do wydawnictwa: „Konstitucionnaja Chart’ja 1815 goda i niekotoryje drugije akty Carstwa Polskawo“.
- ↑ Oczerki russkawo gosudarstwiennawo prawa 1911 r.
- ↑ Oczerki politiki.
- ↑ Oczerki russk. gos. prawa, str. 286.
