Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Zadora.djvu/54

 Do dnia biały mrozik niespodzianie wystąpił, ale słonko świeciło wesoło, gdy na Borsucze jamy przybyli.
 Był to pagórek piasczysty, do koła z rzadka drzewa, a borsuczych jam od dawna ani śladu, tylko o nich podanie.
 Prawie razem nadjechali z zasapanem Wysockim, z którym jechał szwagier jego Łączewski. Gadania nie było dużo.
 — Na szable?
 — Na szable.
 Zakasali poły, długonogi Wysocki osadził się na swych widłach mocno, Koniuszy dał znak i ścięli się.
 Miał Wysocki za sobą długie ręce, wzrost nieco większy, a i dyabła za skórą, gdy Jacek zimno szedł, jakby do śniadania, ale wywijał się bardzo zręcznie. Kilka razy szable zabrzęczały, wtem Zadorski uderzył swoją Wysockiego w pięść i szabla mu z garści wyleciała.
 W tejże samej chwili, nim się tamten opamiętał, Jacek przyskoczył, chwycił go w pół i niesłychana rzecz, podniósł go od ziemi tyle, ile było potrzeba, aby równowagę stracił i obalił go jak kłodę, sam nań lecąc i tuż kolanami na piersi nacisnąwszy, za gardło go dusić zaczął.
 Wysockiemu i tchu zabrakło i twarz krwią nabiegła Przyjaciele głowy potracili, Łączewski nie uśpiał w pomoc, gdy pan Ksawery już chrypiał, jakby dogorywał.
 — Puść go! — krzyknął szwagier.
 — Nie puszczę bo jest w mej mocy — zawrzeszczał już rozpalony Jacek — nie puszczę a zaduszę, jeśli nie da słowa, że panny oprymować nie będzie.
 Wywijał się z pod Zadorskiego Wysocki, ale rady dać nie mógł; popuścił mu nieco Jacek, powtarzając:
 — Słowo daj!
 Ksawery ostatkiem głosu — co miał czynić — odparł: