Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Warszawa w 1794 r.djvu/67

—   63   —

 — Mam tam felczera, rzekłem.
 — Musi być nie bardzo mądry, dodała, bo pan strasznie mizernie wyglądasz... a mężczyzna, jeśli ma żyć, trzebaby, siłę miał, bo bić się musi...
 — Ja téż spodziewam się wkrótce do szeregów powrócić, rzekłem z uśmiechem, ręką będę władał, byle wydobrzała. Była wprawdzie wątpliwość, czy władzy nie stracę, coby mnie kaleką uczyniło, ale z tego strachu wyszedłem...
 Począłem się żegnać, stara miała coś do czynienia i zaraz odeszła. Juta weselsza odprowadziła mnie do drzwi.
 — Bardzo mi was żal było, rzekła już dochodząc do drzwi, gdy nam powiedziano, żeście zabici. Wierzcie mi, zapłakałam. Tak to się łatwo poprzyjaźnić i nawyknąć można, a potém zdaje się, że się już człowiek i nie obędzie bez przyjaciela.
 — A! jakżeś mię panna Juta... uszczęśliwiła, — odpowiedziałem całując ją w rękę, tém dobrém nazwiskiem przyjaciela. Zapłaciłaś mi za ranę.
 — Za ranę? podchwyciła, — a nie! ojczyzna zapłaci za krew i ranę, a ja płacę wam za to, żeś nie był płochym, żeś mnie poszanować umiał i że mi bzdurstw nie prawiłeś jak drudzy, w które nie wierzę!
 Zaczerwiniłem się mocno i pożegnaliśmy się jak brat i siostra. Drzwi się zamknęły.
 Dom Mańkiewiczów, w którym mnie moja rana trzymała jeszcze, stał się teraz prawdziwém zbiorowiskiem nowin. Stary siedział, przyjmował, puszczał się w polityczne i strategiczne konjunktury, a tu mu ludzie koszami i worami przynosili nie stworzone baśnie.
 Przyznaję się, że mnie ta paplanina próżna ludzi, co sami nie robili nic a ostro sądzili o tych, którzy się do czegokolwiek brali — niezmiernie męczyła. Siadywałem milczący. Mańkiewicz pono mi to za złe miał. — Uważałem, że niezmiernie pilną uwagę zwracano na króla. W istocie, mimo oświadczeń jego patryotycznych, mimo ofiar sreber i kosztowności na potrzeby ojczyzny, mimo odezw głośnych — nie można było wątpić, iż rewolucyi coraz groźniejsze przybierającéj rozmiary sprzyjać nie mógł. Pomimo utrzymy-