Strona:Józef Ignacy Kraszewski - W starym piecu.djvu/129

wieka, którego charakter wzbudzałby we mnie szacunek, poszłabym, wcale nie drożąc się.
 To mówiąc popatrzała nań z uśmiechem znaczącym. Komornik uczuł się jakby go kto gorącem żelazem przez piersi przeszył.
 — Ho! ho! — pomyślał — Non bis in idem! Nie dam z siebie żartów stroić.
 — Wie pani — odezwał się uśmiechając, że takie rzeczy mówić staremu kawalerowi o którym chodzi fama, iż się ożenić pragnął, to rzecz bardzo niebezpieczna, a nużby za słówko pochwycił?
 — Możebym się nie gniewała — odrzekła panna Albina, trochę zarumieniona, spuszczając oczy na robotę.
 — Pani żartuje?
 — Mówię seryo!
 — Jakto pani by nawet za takiego jak ja pójść gotowa... nieszczęśliwego, zdyfamowanego... odrzuconego...
 — Gdybym miała szacunek jaki mam dla pana...
 Pampowski wstał nagle.
 — Ale pani dobrodziejko! To nie są żarty, jam gotów, ja się boję, pani mi robisz cień nadziei a uchowaj Boże później rozmysłu, zmiany usposobienia, pani byś mnie zabiła...
 — Mogę panu zaręczyć, że raz dawszy słowo, umiałabym go dotrzymać! — zawołała seryo panna Hortyńska.
 Pampowski stał oniemiały, chwyciło go to tak niespodzianie, że uszom nie wierzył.
 W przedpokoju słychać było szastanie nogami i głośny śmiech Hortyńskiego nadchodzącego z partnerami razem, chwili nie miał do stracenia.
 — Pani pozwolisz — zawołał — ażebym się jutro oświadczył oficyalnie?
 Skinęła głową podając mu rękę, którą schwycił właśnie do pocałowania i do niej przycisnął, gdy wchodzący Hortyński, zobaczywszy to krzyknął: