Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Syn marnotrawny.djvu/57

 — Myślałem żeś W. Ks. Mość z tych defektów wyrósł?
 — Nie, one wyrosły nie ja — odpowiedział książę śmiejąc się. — Za dawnych czasów kochana mama mogła mnie za uszy wytargać, a teraz już do nich nie sięgnie, bom wyrósł. Więc kochany doktorze, clara pacta! Nie ruszamy się ztąd, nie wypiwszy zdrowia bosonóżki.
 Mellini spuścił głowę.
 — Czas mamy piękny do podróży! — odezwał się. — Książę go dobrze wybrał.
 Interpelowany zaczął się śmiać hałaśliwie, jak miał we zwyczaju.
 — Zagadujesz, konsyliarzu!
 — Rany pana nie bolą? — zapytał Mellini zwracając się do wojewodzica.
 — Wszystkie mu się pogoiły, oprócz jednéj — rzekł książę szydersko. Czarne oczy waćpana siostrzenicy zraniły mu serce.
 Mellini się zerwał z krzesełka, twarz mu się zarumieniła.
 — Mój książę — zawołał impetycznie — czy chcesz mnie do ostatniéj niecierpliwości przyprowadzić? Żartuj ze starego waszego sługi jak chcesz, ale proszę W. Ks. Mości, zapomniéć o.. o... (jąkał się) o mojéj sierocie.
 Uśmiechnął się nieubłagany książę.
 — Mellinku, duszo moja, ty w tym Lublinie zdziczałeś. Jakże możesz za złe wziąć dwom dystyngowanym kawalerom, iż chcą złożyć hołd uwielbienia twéj siostrzenicy...?
 Doktor ramionami ruszył.
 — Zdrowie księcia generała! — zawołał.
 — Ad rem! Ja piję zdrowie pięknéj czarnookiéj — rzekł książę wstając. — Panie wojewodzicu! na klęczkach najprzód kielichy podnieśmy! A teraz z niemi idźmy po całym domu, choćby przyszło na strych szukać téj, któréj... wiwat! okrzykniemy.
 Ruszyli się, doktor pobladł z gniewu.
 — Na miły Bóg, mości książę! Mojéj siostrzenicy niéma w domu! — krzyknął.
 — Da się to widziéć! — odparł książę — idziemy sprawdzić!
 Już się ruszać mieli, gdy Mellini pobladłszy, skłonił się ceremonialnie i dał znak ręką.
 — Idę po nią! — dodał z gniewem tłumionym.
 Książę w dłonie klasnął i siadł na kanapce. Wojewodzic, który w czasie całéj téj rozmowy tylko minami jéj dopomagał, wybuchnął: