Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Syn marnotrawny.djvu/173

 Wojewoda oczy sobie zakrył.
 — Ranny szkaradnie — kończył generał nie rachując się ze słowami — posiekany i pobity, wiesz z jakiego powodu?
 Ruszył ramionami stary.
 — Ale ja o niczém nie wiem.
 — Oto w garkuchni pod Orłem, mówiono głośno o tobie; nie znając go, jakiś błazen Francuz odezwał się uwłaczająco: twój syn dał mu w ucho... Ujął się za ciebie.
 Wojewoda spojrzał z radością niemal na mówiącego.
 — Miał pojedynek, leży między życiem i śmiercią...
 Stary znowu zakrył oczy i jęknął.
 — Książę Kazio, ja, i inni pewnie mają o nim i miéć będą staranie: nie opuścim go — mówił Mokronoski — ale ja przyszedłem do ciebie, jeżeli nie natychmiastowego przebaczenia żądając, to opieki, pomocy, nadziei chociażby że się te rzeczy ułożyć dadzą.
 Człowiek jest nie tak zły, jak go okrzyczano; ustatkować się może, a gdy się go wszyscy zaprą... przepadnie.
 — Prawda! prawda! — gorąco począł wojewoda, chwycił za rękę Mokronoskiego i chciał ją całować: generał go uścisnął.
 — Krew ci to twoja! — rzekł.
 Stary płakał na nowo; płacz ten był wprawdzie oznaką czułości, ale razem i osłabienia.
 — Kochany mój — zaczął głosem przerywanym — dobry mój stary przyjacielu... zrób mi tę łaskę! mów z nią, z Dosią, ona ciebie posłucha... Uczyń to, na rany Chrystusowe!
 Mokronoski się zamyślił.
 Ciężkie to było zadanie, ale nie uląkł się go stary żołnierz, i człowiek co przebył w życiu wiele.
 — Dobrze — rzekł. — Jednakże, ponieważ z kobietami sprawa nie łatwa i czasu zawsze potrzeba aby je skonwinkować, a twój syn leży otoczony obcymi, bez pomocy niczyjéj; daj mu jaki znak współczucia: być może iż i pieniędzy potrzebuje.
 Wojewoda przyzwalająco kilka razy głową poruszył i powtórzył gorączkowo nagląc:
 — Mów z nią! proszę cię: mów z nią!
 Mokronoski pocałował go w czoło, wziął dzwonek ze stolika i poruszył go. Wszedł stary Filip.