Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Syn marnotrawny.djvu/136

 Jak przy grze i tutaj rej wodził.
 Szczęściem, że gospodarza nie tknął, bo ten sławny z nieustraszonego męztwa, drażliwym był i burzliwym; zato gości przy stole Wicek nie oszczędzał, a że się gniewali, hetmana to bawiło. Kilka razy zdawało się, że przyjdzie do szabel, lecz rozgrzanych zmitygowano.
 Suchorzewski, który już był mocno napiły, a tém gadatliwszy, iż mu się język plątał, począł na młodzież wygadywać.
 — Coto, mosanie! teraz za ludzie! — bełkotał — od naparstka się to spije, a potém... oto tak jak książę generał, nieprzymawiając, tylkoby spało! U nas bywało przecie inaczéj!.. u nas po bankiecie, na konie; w pole, w las aż się kurzy. Dziś po kieliszku jednym, drugim, nikt się już na siodle nie utrzyma.
 Hetman, który słuchał, dopijając kielicha, wybuchnął.
 — Kłamiesz Suchorzewski! i ja stary dowiodę ci to.
 Napuszył się trochę Suchorzewski.
 — Hetman do tych nie należysz, o których mowa! — zawołał.
 Branicki się obejrzał po otaczających.
 — Mości panowie! kto mi druh, ten ze mną! Dalipan, Suchorzewski ma doskonałe pomysły.
 Skinął na hajduka.
 — Siodłać konie! ile jest na stajni!...
 Noc była pogodna, ale czarna jak atrament, a we wszystkich głowach szumiało; jednakże nikt się nie wymawiał.
 — Na konie i na Wolę! tam dolejemy! bośmy tu nie dokończyli jak należy; nikt się z nóg nie zwalił, a po naszemu, trup być musi!...
 Jeden ze starszyzny mruknął:
 — Jak acaństwo w taką noc na szalone konie wsiądziecie i po szalonemu popędzicie, gotów być trup naprawdę.
 Suchorzewski rad się był wycofać.
 — Hetman żartuje! — rzekł pocichu.
 — Ze mną niéma żartów! — odparł zagadnięty. Obejrzał się po swoich. Jeden z pierwszych Wicek się stawił do boku.
 — Jedziemy! słowo się rzekło, a będzie trup! no, to co?
 — Konie! konie! — wołał hetman niecierpliwie.
 Zawieruszyło się w sali i niektórzy ichmoście wysuwać się zaczęli, aby na skręcenie karku nie leciéć, wiedzieli bowiem, że istotnie z Branickim żartów nie było. Jeździł doskonale, a podżegnięty nie