Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stańczykowa kronika od roku 1503 do 1508.djvu/69

że teraz tułać się musiałem i pokazać się więcej na dwór nie mogłem, bo mi stali na gardło.
 Kiedym to rzekł, Kasieczka podbladła, p. Boim głową pokiwał i zamilkli.
 — Cóż poczniesz z sobą? zapytał.
 — Myślę jeśli mię łaska WM. potka a nie odmówisz mi córki swej, abyśmy kędy się wynieśli na lat kilka, póki by zapomniano o wszystkiem.
 Na to nie dali mi odpowiedzi, p. Boim głową poruszał, jął za czapkę, a był późny już wieczór, skinął głową i wyszedł. Zostałem się z Kasią, która widomie była bardzo smutna.
 Począłem jej tedy pytać:
 — Co ci jest Kasieńku miła?
 — Sama nie wiem, odpowiedziała, ale mi ciężko na sercu.
 — Powiedz mi szczerze, rzekłem, nie z mojej przyczyny?
 — Sama niewiem.
 — Może nie czujesz ku mnie serca?
 Obejrzała się i coś szepnęła, ale w oczach jej nie było tego coś miłego, jak czasem bywało, kiedy chciała; miała minę niespokojną.
 — Kędyż to tak późno ojciec poszedł? spytałem.
 — Nie wiem, odpowiedziała. Ale wszystko była ze mną zimna jak nigdy. Pomyślałem tedy alboż ona mnie cale nie kocha i tylko udawała, sądząc że wielkiego szczupaka złapie, a tu płotkę wyciągnęła albo mnie miłuje, a wtedy wszystko dla mnie uczyni.
 I padłem jej do nóg powtóre.
 — Moja miła Kasieńko, powiedz proszę, jak Pana Boga ukrzyżowanego miłujesz co ci jest, a czemuś nie swoja? wspomnij ony chwile razem spędzone w twojej komnacie, spomnij żeś ongi była łaskawsza na mię! Cóż to za przemiana.
 Niespokojnie spojrzała na mię i odpowiedziała:
 — Poczekaj ino, a o wszystkiem się dowiesz.
 Tu ja ochłodłem bardzo z onej wielkiej miłości, jakby mnie kto zimną wodą zlał, bo mi coś szeptało,