Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Stańczykowa kronika od roku 1503 do 1508.djvu/64

zrobić, żeby tam był król upadł przed niemi. O wszystkiem też za się zabyłem i począłem sobie tęsknić na dworze a coraz to częściej zaglądałem do pana Boima. To pan Boim był w sklepie, a jam siadywał u córki. Aż mi zbrzydło moje błazeńskie rzemiosło i życie i począłem żałować żem się go przez rozpustę chwycił, a przemyśliwać, jakobym tę suknię zrzucił; wiedziałem bowiem, żeby mnie Kasia najmocniej kochała, to za błazna nie pójdzie i nie tylko ona, ale żadna, chyba stara jaka miłośnica, a i to wątpię. A tu już srodzem się frasował, bom się wielce był w niej pokochał, a rozumu jej tom się wydziwić nie mógł. Bo wątpię aby tego czasu była białogłowa w Litwie, która by jak ona czytywała i pismo rozumiała, tak że nie jednemu uczonemu, mogła była pyłem oczy zasypać. I nie była z tego dumna, nie wyprowadzać jej na to, to byś nie poznał, co się tam w onej główce pod czarnemi włoski kryło, świegotała jako ptaszek wesoło i skakała jako sroczka. Bo czego też jej tam brak było! Raj to tam był w tym domu, wszystkiego po uszy, ptaszego mleka chyba brakło.
 Wieleś tam osobliwości mógł widzieć, których i po królewskich zamkach, nie nalazłbyś pewnie, a ksiąg pisanych i wyciskanych bardzo drogich, które jeszcze mało kto miewał, całe półki stały. Był by przedawszy je osadę kupił dobrą. Co zaś do klejnotów i innych drogości, to o tych i nie wspomnę. Ale pan Boim jako wracał z podróży, bo jeździwał często do Pruss, i w inne kraje, za handlem swym, to zawsze coś przywoził rzadkiego, niewidzianego, pięknego.
 A nie sobie pewnie, bo mu pieniądz był milszy jako kupcu, nad one fraszki bezcenne; ale dla córki, którą istnie po ojcowsku miłował. To też myślę, jako ujrzał iż się ona ku mnie skłoniła, z rodzicielskiego serca, nic na to już nie rzekł. A ja mu też do smaku przypadałem i o tom się starał wielce i nie żartowałem już sobie z niego jako przedtem, alem mu prawdę nosił, kędym ją gdzie tylko znalazł.
 Trwało to tak nie pomnę jak długo. Owo były