Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/269

tak nizko tą białą rączką swoją... że się już podźwignąć z upadku nie potrafię...
 — Jeszcze raz panu powtarzam; nierozumiem was! Zawiniłam? daruj mi...
 — Ale pani winna nie jesteś! przerwał Sylwan — jam winien, pozory były przeciwko mnie, gniew pani słuszny, oburzenie konieczne było... Pani nie jesteś winna, powtarzam — a mimo to jam się od téj chwili boleści miał czas rozmyślić i poznać położenie moje... Pani nie możesz rozstać się z tém co ją otacza, a ja w tém kole przyjęty być nie mogę...
 — Ale gdzie są te koła, podziały społeczne, światy o których pan marzysz! odparła Hanna. Należymy do jednego świata, do jednego koła.
 — A do dwóch różnych obozów... rzekł Sylwan. Na mnie ciąży to, żem demokratyczne zasady poślubił, na mnie ciąży, żem w postęp i nowe doktryny uwierzył, gdy to co was otacza wierzy w powrót ku starym porządkom i błogosławieństwom patryarchalnego żywota...
 — I dla tego, że ludzie biją się o teorye, my się pożegnać mamy na zawsze? spytała Hanna. Panie Sylwanie! to doprawdy śmiechu godne!
 — Pozwólże mi się pani tłómaczyć — począł Sylwan spokojnie. Przypominasz sobie pani, że w dawnych wiekach religia stanowiła zaporę do małżeństwa... rzadko kiedy kojarzyły się związki między osobami wyznań różnych. Krzyczano na nietole-