Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/176

 Oleś zmieszał się... zakrztusił, wyplunął kawałek cygara i oczy w nią wlepił, niby ciekawe, niby się nic nie domyślające.
 — Hanna kocha Sylwana — ty to wiesz oddawna.
 — Seryo? ona go kocha? ja myślałem, że oni o sobie zapomnieli...
 — A! bynajmniéj.
 — No — a też tak miłe przyjmowanie pana Hermana?
 — To fikcya — to komedya — to rzecz ułożona aby innych odegnać.
 — Nie może być! zawołał pan Aleksander... ale zlituj się... cóż to ludzie powiedzą, gdy my się tak poplączemy w pokrewieństwa? Ja nawet nie wiem czy kościół na to pozwala — a w każdym razie zostawmy to czasowi... my się pobierzemy wprzódy — oni mogą poczekać...
 Spojrzała Lelia na niego.
 — Poczekać — lecz niechże mają tę pewność, że przeszkody nie doznają, że się na to zgodzisz.
 — Ja, przerwał nagle Oleś — ale to do mnie nic a nic nie należy! ja się zupełnie zrzekłem moich praw na starościnę — ja tu jestem neutralnym.
 — Popierać możesz przynajmniéj...
 — A no — jeśli Hanna zażąda, jeśli koniecznie sobie tego życzyć będzie — jeśli...
 Tu przerwał nagle.
 — Ale Lelio, moja droga — zostawmy to czasowi!