Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ramułtowie.djvu/113

ślał się Dołęga biorąc z tacy kieliszek wódki, który właśnie przyniesiono.
 — Panna? rzekł w końcu — panna! ja najmniéj ją znam, a zdaje mi się, że węzeł kwestyi jest tu właśnie. Zdaje mi się, że ona ma więcéj rozumu i determinacyi niż oni wszyscy razem.
 Milczenie trwało chwilę. Paprzyca szepnął:
 — Na ten rozum by ją wziąć można, podnosząc go... i sławiąc... pochlebstwo jest wielkiém narzędziem, gdy dobrze zaostrzone...
 Dołęga brał zakąskę właśnie i nie śpieszył ze swemi uwagami.
 — Któż tam wpływ ma w ogóle? zapytał Ostoja...
 — Jeśli chcecie to ja — przez żołądek i gardło Olesia do jego serca, odezwał się Dołęga.
 — Ale czy Oleś tam wszechmogący?
 — Wszech — nie, ale wiele mogący to pewna.
 — Drudzy mówią, że wcale nie może nic.
 — Ale! przesada ozwał się Dołęga — ojcem panny jest
 — Rozumiesz więc o co idzie — zagadnął Paprzyca.
 — A juściż — rzekł pan Maryan — rzecz zresztą jasna i łatwa do pojęcia... Jacyż są kandydaci.
 Zaczęto wyliczać powoli, wezwany milczał i głową rzucał niekiedy, aż Paprzyca przerwał nagle.
 — Trzeba zrozumieć o co idzie? niech się żeni kto może i potrafi — byle nie żaden z tych proleta-