Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Przygody pana Marka Hińczy.djvu/188

 — Aleś pan nielitościwie postąpił z panem Saczkiem! — rzekła — z czegóż to przyszło do zwady?
 — Oh, pani! — uśmiechnął się Marek — gdzie krew gorąca, tam się od pierwszego wejrzenia kocha i od pierwszego słowa bije... Kto może powiedzieć: co mu dobyło z piersi westchnienie, a szablę z pochwy?
 Klara uśmiechnęła się.
 — Więcéj zawsze potrzeba czasu na zgodę niż na zwadę — rzekła — a ponieważ obciąłeś waszmość naszych braci, powinieneś ich teraz pielęgnować i jutro nie uciekać. Myślę, że na tém wygrasz téż, bo jeśli Starościna w drodze do Warszawy, Wężowna pewno nie minie.
 Markowi wcale nie uśmiechało się to nowe spotkanie, choć zaproszenie, aby został, dodawało otuchy.
 — Niech pani wierzy, że gdybym mógł tu zostać, to pewno, że nie dla Starościnéj!
 Spojrzeli po sobie.
 — A dla kogóż? — odezwała się Klara.
 — Abym dłużéj mógł oglądać oblicze pani.
 Panna zżymnęła ramionami.
 — Czy już ten przeklęty Wąż, coby się mnie i opieki chciał pozbyć, szepnął co panu?
 Marek nie odpowiedział.