Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Podróż do miasteczka.djvu/60

 „Znowu zbudziło się dziecię; — co ci to znowu dziecino?
 „To blask ją obudził! — odpowiedziała piastunka.
 „Zakołysali — usnęło, tuli znów oczęta — czemuż się tak wzdryga i rzuca?
 „Na drugim krańcu ziemi, brat zdradził brata, krew, nie krew może; łza, nie łza nawet, słowo spłynęło ciche ze zranionego serca, i ot budzi się jeszcze dziecina.
 „Spij dziecię, spij kochanie, kołyszą je do snu znowu — spij i marz gołąbku!
 „Ale oczy otwarło, rozżaliło się i płacze.
 „Cóż mu znowu sen przerwało?
 „Ach! tam kiedyś daleko było dusz dwoje, które sobie przysięgły w niewiekuistym życiu wiekuistą miłość, i potargały pęta, które utkały nadzieją... a dziecię poczuło i zapłakało.
 „Nie dziwcie się niemowlęciu, sen jego wszystko przerywa, zdrada, miłość, bój, modlitwa, — o miękkie jego serduszko kołaczą niewidome, miotają niém, i zasnąć nie dają.
 „Śpiéw niani, cichy, drzemiący, nie zagłuszy pieśni wielkich świata; jeszcze sobą nie żyjące,