Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod włoskiem niebem.djvu/78

mnie i ją. Nie mam dość przytomności aby się zająć czemkolwiek. Nie mam środków do ucieczki. Maledetto gonić będzie. Trzebaby się na czas skryć gdzie w pobliżu.
 — W naszej najętej willi.
 — O której może wiedzieć Andrea.
 — O! nie może!
 — Ale konie, przewodnik.
 — Konie najmiemy, ja przewodnikiem — zawołał Bernard. — Ale wytłumacz mi te pieniądze?
 — Tłumaczą się tą karteczką.
 — Cóż mam robić z niemi?
 — Co chcesz. Lecz na Boga, nie zawiedź mnie.
 — Gdzie mam czekać?
 — W rogu ulicy, pod św. Antonim.
 — Godzina?
 — Północ, lub wcześniej.
 Bernard wziął swój spiczasty kapelusz i wyszedł; Jan pobiegł do mieszkania. Przybory do drogi poszły prędko i nim wieczór nadszedł, wszystko było gotowe. Jan niespokojny, w gorączce oczekiwał.
 Pod niebem włoskiem rzadkie są burze, ale straszne prędko przechodzą, ale wrą przerażające, silne, gwałtowne. One są jak namiętności tutejszych mieszkańców, żywe a krótkie; pod naszem niebem trwają dłużej może, ale słabsze, ale blade.
 Tej nocy właśnie jak na szczęście zebrało się na burze. Z wieczora już czarna chmur ława wisiała na zachodo-południu z błyskawicą i warczeniem, postępując powolnie i osłaniając jaśniejszą część nieba.
 Z ulic znikło co żyło, każdy się ukrył w domu, prócz zakochanych i złodziejów. Wicher z kroplistym