Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod włoskiem niebem.djvu/68

Rafaela przez Giulio Romano i nasycić się nią nie mogłem.
 W tem czuję, że Lambert ciągnie mnie siłą ku drzwiom — opieram się nieprzytomny, słychać kroki na wschodach. — Lambert z rozpaczą szarpie mnie — wchodzi Maledetto. Wszedł i wprost jak na złodzieja rzucił się na mnie; myślałem że mnie udusi — Lambert mu pomagał.
 — Co on tu robi? co on tu robi? — krzyczał trzęsący się ze złości Andrea.
 — Wszedł gwałtem, wcisnął się, napadł — odpowiedział Lamberto.
 — Złodziej — dodał Maledetto — złodziej. —
 Ledwiem się mógł wydobyć z jego uścisku silnego i wytłumaczyć. Ale próżno zwalałem winę na Lamberta, który zajadle mi przeczył i dowodził, żem wszedł napaścią. Bał się chleba utracić.
 — Jestem malarz, artysta, — rzekłem w końcu do gospodarza — każecie mi, wyjdę, ale co w tem złego żem zobaczył skarby wasze?
 — A prawda — mimowolnie wyrwało się Maledecie — że skarby mam. — I oczy mu się zaiskrzyły.
 — O! arcydzieła.
 — I wyście malarz? — zapytał trochę udobruchany.
 — Jestem malarzem.
 Zamyślił się. —
 — Robisz portrety? zapytał znowu.
 — Robię — odpowiedziałem, bo jużem się nieco domyślał, o co mu szło.
 — I podjąłbyś się zrobić mi... — tu się zatrzymał.
 Wskazałem ręką na drzwi pokoju, gdzie była Pepita. Stary zapyrzył się, zaczerwienił i rzucił na Lamberta.