Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pod włoskiem niebem.djvu/102

Ze wszystkich jego okien złociste spływały makaty, balkon strojny był w kobiercy, wstęgi, galony — świeciło się z wnętrza pożarem świec. Tłum cisnął się i wyciskał ze wschodów.
 — Cóż mu się stało? — zastanawiając się mówiła ciekawa dziewczyna, podnosząc oczy do góry. — Chyba to nie jego już pałac?
 I podeszli ku stróżowi, który wpół pijany szarpał się w bramie z pijanymi zupełnie przyjaciołmi.
 — Signor Maledetto? — spytała.
 — A! a! Signor Andrea! na górze! jest! przyjmuje! wielka uczta i wesele.
 — Wszakżem w masce! — rozdrażniona zawołała Pepita (kto wie czy nie gniew ją opanował za tak rychłe zapomnienie)... chodźmy!
 — Dokąd? — nie wierząc swym uszom zapytał Jan.
 — Na górę!
 — Pepito?!
 — Chodźmy!
 — Co za myśl?
 — Nie pozna mnie... jestem w masce.
 — Ale po cóż?
 — O! chcę go zobaczyć, koniecznie! koniecznie! chodźmy!
 I pociągnęła za sobą uparta Jana i dwóch jego towarzyszów. — Na szerokich marmurowych wschodach śmiejący się przewalał tłum masek, które wychodziły i wchodziły. U drzwi stało dwóch paradnie przybranych hajduków. Pepita osłupiała.
 — Patrzajcie co się skąpcowi stało!
 Było się czemu dziwić, bo dom nie do poznania się mienił. Wszystko było odświeżone, lśniące, bogate, wy-