Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Pamiętnik Mroczka.pdf/91

że tam ktoś na mnie czeka opodal. Podjeżdżam, widzę, na chudej szkapie ni to Tatar, ni ciur od naszych, ogorzały, ale gada do mnie połamanym językiem, niby naszym, a coś mruczy, że go dobrze zrozumieć nie mogę, a zerka na wsze strony, a bełkoce. Zbliżam się do niego; ten mi okazuje na migi, że ma na stronie do pomówienia ze mną.
 — A cóż to za szczególna miłość waszmości dla mnie? Albo-li się to znamy?
 — Tożci waszmość ze dworu od króla — powiada.
 — No, od króla.
 — A ja do króla — rzecze. — Prowadź!
 — Z czem? — pytam.
 — Z językiem.
 I jakoś mu się gęba rozwiązuje, że coraz lepiej gada. Myślę sobie: „Niechże jedzie“.
 — Ruszaj waść za mną!
 Nuż się napowrót mimo ogniów drapać przez krzaki pod namioty królewskie. Wiodę go, jakby jakiego jeńca, a że do djabła był podobny, patrzą na nas zewsząd i dziwują się.
 Dobiliśmy się do namiotów wreszcie, złażę z konia, dając go Grzesiowi, aby iść z raportem; więc go pytam znów: czego chce? Ten mi swoje:
 — Do króla.
 — Stójże — powiadam — i czekaj! A jak cię mam oświadczyć?
 Dopiero ów, przystąpiwszy tak, iż myślałem, że mi ucho odkąsi, szepcze raz i drugi:
 — Mówcie od hana, od hana Mirza Mehmed Abdula. Król mnie zna; powiedzcie mu, że ten z pod Chocima.
 Poszedłem tedy do namiotu. Tylko co się była