Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatnia z xiążąt Słuckich Tom 2.pdf/144

 — I Wy sami Xiąże Wojewodo dodał Marszałek, chłodną krwią wziąwszy na rozwagę całą rzecz przyznacie mi że dalipan, bić się niéma o co!
 Wojewoda zamilkł, P. Marszałek poszedł do okna. Po chwilce popatrzywszy, ruszył się z pokoju i zawołał:
 — Prawdziwéj krwi tureckiéj! prawdziwy Turek!
 — Co? kto? spytał Wojewoda podnosząc się —
 — Najrzałem turka, siwaka — oto tu u wrót W. X. Mości, muszę wysłać na zwiady czyj.
 Wojewoda wyjrzał także oknem.
 — Wasz własny, rzekł spokojnie.
 — Wasz Wojewodo?
 — Nie, Wasz Panie Marszałku!
 — Mój! Nie mam takiego! mylicie się, ani tu, ani w mojéj stajni Dorohostajskiéj i stadninie, podobnego niéma. Są innéj maści, i innéj krwi.
 — Ale to Wasz koń, dorzucił Wojewoda.
 — Juścić ja to, z przeproszeniem, wiém lepiéj, że nie mój odparł, marszałek.