Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatnia z xiążąt Słuckich Tom 1.pdf/62

 — No cóż robić, dobre i to — ! odpowiedzieli podróżni. Jeśli wasza łaska dajcie nam tam co macie.
 — I usiedli za stół, a P. Burczak z kluczami poszedł do szafy i wydobywać zaczął jadło, schowane na cynowych misach; które sam zastawiał przed przybyłemi.
 Jakkolwiek mało to było, jedli jednak zapalczywie, bo byli głodni; i P. Burczak zabiérał się im do piwa dopomódz, gdy w bramę stukać znowu zaczęto, a z podwórza dał się słyszéć głos.
 — Hej! Jest tam kto! hej! otwierajcie! a otworzycie czy nie!
 — A toż co znowu, krzyknął Dozorca biegąc do okna. Czy nasłanie jakie, czy już Radziwiłłowie szturm do nas przypuszczają. Któż to znowu.? — Wyjrzał i nic nie mówiąc, zbiegł po wschodach, a podróżni usłyszeli po chwili znowu skrzyp wrzeciądzów i tentniące kopyta w brukowanym dziedzińcu.
 — Kto to być może? rzekł Barberjusz.
 — Zapytamy się gdy powróci Dozorca. Gdy tych słów domawiają, otworzyły się drzwi