Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatni z Siekierzyńskich.djvu/97

 — No! to było śledzić kto tam mieszka?
 — A któż mieszka? ja nie w ciemię bity... mieszka stary jeden kupiec, młode małżeństwo, szewc, szlachcic jakiś, co na trybunał przyjechał i jeszcze tam jakaś familja uboga; ale jego ani słychu.
 Stolnik się zmarszczył mocno, pokiwał głową, zamyślił.
 — Ja z nim o tem pogadać muszę — rzekł; — przyzna mi się, jużciż nie rozbija i nie kradnie.
 Wtem nadeszła Dorota z czerwonemi od płaczu oczyma i uściskała nogi stolnika; jakoś Maciej poszedł dla koni gościa kupić siana wiązkę, a on został sam na sam ze starą sługą.
 Dorota obejrzała się naprzód na wszystkie strony, pokiwała głową, załamała ręce i szlochając zawołała:
 — Wie pan, co się z naszym paniczem dzieje?
 — A! wiem, mówił mi Maciej przecie.
 — Cóż on panu mógł powiedzieć — tu się zaszła od płaczu, — on nic nie wie.
 — A! na Boga, mów moja Doroto! mów, zaklinam.
 — Gdyby nieboszczyk to zobaczył, umarłby z rozpaczy.
 — Jezu miły, ale cóż to jest, Doroto — zawołał stolnik, — mów, jeśli Boga kochasz, na rany Chrystusowe!
 Dorota zbliżyła się do ucha pana Piotra Kornikowskiego i szepnęła:
 — Został kupcem.
 Gdyby piorun uderzył u nóg stolnika, nie byłby