Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Ostatni z Siekierzyńskich.djvu/111

 — Resztę dnia w tejże kamienicy na górze zajmuję się nauką prawa.
 — Nauką prawa! Cóż to, chcesz do palestry wstąpić? A i to ślicznieby było!
 — Nie, panie stolniku; ale któremuż szlachcicowi nie potrzebna prawa znajomość?
 — To prawda! ale waści to nie pilno, bo o cóż, u licha, prawować się będziesz?
 — A! chociażby o Siekierzynek?
 — O Siekierzynek! — Stolnik się zastanowił. — Ba! sprawa ciężka! nil desperandum, tytułu dziedzictwa nie mają. Byłeś małoletnim, przedawnienie nie zaszło. Ale czemże wykupić?
 — Kto wie? później! ożenienie, spadek! los! wszystko w ręku Bożem, panie stolniku! — To mówiąc, spuścił oczy trochę zmieszany i zamilkł. Pan Kornikowski trutynując co słyszał, milczał także i łysinę gładził, spojrzał na młodego człowieka, potem na swój srebrny zegarek. — Ale to północ, panie Tadeuszu, — rzekł — czas nam spać; ja jutro przez ranek jeszcze zabawię, ku południowi ruszę do domu, spodziewam się, że ranek ze mną przepędzisz.
 — Ja? może być... nie wiem... wprawdzie kazano mi być na konferencji bardzo rano, ale...
 — Jużciż możesz mi kilka godzin darować...
 Z tem się rozeszli, ale jak świt wybiegł ze dworku Siekierzyński i w pół godziny powrócił nazad, tak, że nim stolnik ubrał się, wymodlił i piwo grzane wypił, już był u niego. W nocy Kornikowski długo dumał, co na twarzy jego znać było, zdawał się