Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/767

a hrabia — powinieneś mieć swą wolę... I z najlepszemi chęciami cofnąć się trzeba, gdy nie są zrozumiane...
 Zdzisław potarł czoło i wstał.
 Jak pijany poszedł machinalnie szukać kapelusza...
 — Przebaczcie mi państwo — a! przebaczcie proszę... z biednym jak ja szaleńcem... nikt nie dojdzie sprawy... to darmo...
 Ścisnął rękę kapitana...
 — Idziesz pan? — spytał Porowski...
 Stasia, która jak pogrążona w myślach siedziała, wstała i posunęła się ku niemu...
 — Przepraszam pana — rzekła — ale daj mi pan słowo, że się zobaczymy jeszcze...
 — Jutro rano — dorzucił Porowski — wszak tak...
 — Ale po cóż? — zapytał Zdzisław — żebym wam przyniósł z sobą zmartwienie?...
 — Ja potrzebuję mówić z wami — koniecznie — odezwał się kapitan. — Na Suszy gospodarować dłużéj nie chcę i nie mogę... Róbcie z nią co się wam podoba...
 — To ją sprzedajcie — rzekł z rodzajem niecierpliwości Zdzisław — tak — sprzedajcie za co chcecie... Pieniądze mi odeszlecie... Nie wiem... założę gdzieś teatrzyk na prowincyi i stracę je...
 Ramionami ruszył...