Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/66

nie zgadnę. Mówiono mi, żeś pan dostał śliczne cztery koniki...
 — A! co mi tam po nich!
 — I mnóztwo różnych prezentów...
 — Nie to wszystko... nie!
 — To już chyba nie zgadnę j’y rènonce.
 — Oto — dodał ciszéj Zdziś — żem mógł choć przez chwilę podać jéj rękę i z nią iść razem... Uważam to za przepowiednię.
 Nic nie mówiąc dziewczę mu w oczy spojrzało jakoś chłodno...
 — A gdybyś pani szczęśliwego chciała uczynić najszczęśliwszym — mówił Zdzisław — tobyś może także na pamiątkę dnia tego obdarzyła... choćby jednym pączkiem róży... pani...
 — Chcesz pan? spytała Elsa, rączką odrywając od sukni żądany pączek...
 — Błagam — proszę... zachowam go na zawsze...
 Elsa z uśmiechem podała mu nieznacznie ów pączek róży, który — niestety! był pączkiem robionym w Paryżu i mistrzowsko przedstawiał — ową istotę, która się żywa różą nazywa.
 Zdziś prędko schował go jak skarb najdroższy, pochwycił malutką rączkę i pocałował. Dziewczę patrzało nań z pewego rodzaju radością i pychą, ale bez uczucia... zdawało się nierozbudzoném niby, senném. Uśmiech jéj dziecinny nie był wesoły, spojrzenie nie miało wyrazu, przypominała