Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/605

 Majak wiedział o śmierci jego matki i przypisał to smutkowi po jéj stracie, widział jak syn ją kochał — ulitował się nad nim szczerze.
 — Co tu robicie, panie Alfonsie?...
 — Ja? no, nic — przybyłem — interesa mam.
 — Szukacie kogo w tym domu?
 — Szedłem was odwiedzić, ale wychodzicie...
 — Wracam z chęcią, spocznijcie u mnie proszę...
 — Nie przeszkadzam? zapytał Alf.
 — Bynajmniéj.
 Poszli więc razem na górę.
 Alf szedł roztargniony i zadumany, tak, że się potykał i tłukł o ściany. Weszli do izdebki, prosił najpród o szklankę wody i siadł milczący, kij trzymając między kolanami, patrząc na jego gałkę, jakby nie wiedział od czego począć.
 — Widzieliście Zdzisława? zapytał Majak.
 Alf podniósł oczy, których wyraz łagodny stał się dzikim i jakby obłąkanym...
 — Ja? Zdzisława? zawołał stłumionym głosem — ja z panem hrabią nic nie mam wspólnego — ani znajomości, ani stosunku... Rzeczy są skończone.
 Sylwester nic nie wiedzący o ich stosunkach, zdziwił się.
 — Cóż to znowu?
 — Nic — zwyczajna rzecz; tak się zawsze wielkie przyjaźni kończą.