Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/557

 — Zdaje mi się, że nie ja — odpowiedział hrabia.
 — Więc ja?
 — Nie wiem...
 Alf uderzył w dłonie.
 — Oszaleć potrzeba.
 — Trzeba mieć rozum, rozśmiał się Zdziś.
 — Co tu rozum pomoże! rozum!!
 — Nudzisz Herminio zamiast się jéj starać podobać, męczysz ją niedorzeczną zazdrością, obrażasz podejrzeniami — niecierpliwisz natręctwem, i chcesz, żeby ci za to była wdzięczna...
 Zamilkli. Alf na ławie siadł i głowę w dłonie zanurzył.
 — Zdziś, daj mi ten dowód przyjaźni jeszcze... jedz z mamą i zostaw nas samych...
 Namyślał się chwilę zapytany...
 — Zgoda, rzekł, ale pod jednym warunkiem.
 — Pod jakim?
 — Wprzódy się z nią rozmówię sam na sam.
 Alf aż podskoczył.
 — Cóż to jest? dla czego?
 — Może będę szczęśliwszym od was... zaufajcież raz mnie i jéj... szczególnie mnie, którego trzymacie na oku jak podejrzanego i wroga. Jakkolwiek was kocham, obraża mnie to w końcu, tak jak ją téż podejrzliwość wasza oburzać musi...
 — Zapewne, gorzéj niż jest, już być nie mo-