Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/527

rączkowany zbliżył się do niéj. Spojrzała nań chłodno i śmiało.
 — Zmęczony pan jesteś? — rzekła półgłosem.
 — Sam nie wiem co mi jest... ale się czuje źle...
 Rękę nieznacznie położył na sercu.
 — Powinienbym być dziś szczęśliwy, a jestem smutny jak grób...
 Herminia udała, że nie słyszy, przemówiła coś do przyjaciółki. Spojrzała na Zdzisława, którego ojciec odprowadzał do drugiego pokoju, zwróciła się potém znowu do Alfa.
 — Prawdziwie, to nie ładnie — rzekła — taką smutną twarzą obchodzić wesele przyjaciela...
 — A pani — zaledwie dosłyszanym głosem odezwał się Alf — godziż się szydzić z méj męczarni?
 Panna młoda wstała, odstąpiła parę kroków od siedzącéj przyjaciołki, aby nie być podsłuchaną i przemówiła spokojnie:
 — Czémże się pan tak męczysz, jeźli mi wolno spytać?
 — Jestem zazdrosny...
 — O co?
 — O co? — zawołał Alf — o dotknięcie waszéj dłoni, o spojrzenie, o słowo, o samo to, że ludzie sądzą go szczęśliwym, o cień szczęścia.... ja nie wiem...
 — I o to, że on dla przyjaciela niewdzięcznego się poświęca... dodała Herminia siadając znowu