Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/518

 — Tak, jakem mu się dotąd opierał.... odparł Zdzisław. Dla uspokojenia cię większego dodać muszę, że mnie nie cierpi... żem dla niéj był zawsze celem szyderstwa.... Czyżeś nie widział?
 — A czasem mi się to inaczéj i strasznie jakoś wydawało.
 Zdzisław się gorzko uśmiechnął.
 — Ale słuchajże, dodał, mówiłem to matce twéj, powtarzam tobie: ja nie mogę odchodząc od ołtarza, rzucić jéj ręki.... oddalić się... Sama przyzwoitość wymaga, abyśmy jakiś czas pozornie przebyli razem. Wszakże będziecie przy nas i z nami...
 Alf włosy ręką rozrzucił i niecierpliwie się okręcił w koło, jakby twarz chciał zakryć...
 — Po ślubnéj wieczerzy jedziemy do Szwajcaryi.... wy z nami....
 Milczał nieszczęśliwy młodzieniec....
 — Tak.... zdaje się, że tak być musi.... ułożyliście w ten sposób z matką, rób co chcesz Zdzisiu, ale się zlituj nademną.... Piekło w méj duszy.
 Porwał się za piersi.
 — Alf za kogóż ty mnie masz? Ty mnie po tylu.... ofiarach nie wierzysz....
 A! ona tak piękna... ty tak młody, ja tak nieśmiały i biedny....
 — Zapominasz, żem ja młody, ale uczciwy, że ona piękna ale dumna, i żeś ty potrafił zyskać jéj miłość.
 Alf dłonie załamał.