Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/505

 — Kiedyż mi pan pokażesz narzeczonego Stasi mojéj?
 — Jak tylko da się mi pochwycić i pokazać... Niech się pani jednak nie łudzi listami jéj żartobliwemi, wiem to od ojca pani Stanisławy, że ona go szacuje — ale nie kocha — będzie to małżeństwo bez miłości z jednéj strony... Ojciec się spodziewa, że ona — późniéj się znajdzie...
 — Biedna Stasia — dlaczegoż idzie za niego?...
 — Nie wiem...
 — Będę jéj odradzała — poczęła Herminia... to się nie godzi!
 — A jeśli go późniéj pokocha?
 — Późniéj? tak — lecz stawi na ten los życie...
 Westchnęła Herminia...
 — Gdyby go kochała, a on jéj nie kochał, rozumiałabym to jeszcze... ale tak...
 Zdzisław nie zrozumiał i spytał:
 — Jakto? proszę pani...
 — Już nie wiem co mówiłam...
 A po chwilce dodała:
 — Smutnie się musimy ludziom wydawać. Ja jestem pewna, że nam z oczu kłamstwo czytają i mówią sobie: Panna idzie dla tytułu...
 — A hrabiątko ubogie żeni się dla posagu, żywo dorzucił Zdziś — nie prawdaż?...
 Popatrzali na siebie... Hrabia powoli wysunął rękę, prosząc jakby o białą dłoń leżącą niedaleko...
 — Chcę trochę Alfa do zazdrości pobudzić.