Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Niebieskie migdały.djvu/462

téj gwałtownéj przyjaźni, jaką mu oni okazują — nie zazdroszczę...
 Zdziś zniżył głowę...
 — Nie jest mi ona pewnie na rękę — zawołał niecierpliwie — pobudki jednak umiem cenić. To ludzie dobrzy i przywiązani do mnie...
 — Tak, szczególniéj sama pani! śmiał się medyk... To się na tém skończyć może, iż jéj myśl przyjdzie wydać się za hrabiego... mówił nielitościwy Żabicki. A dlaczegożby nie? Kobieta ładna i majętna... hrabiowski tytuł na pokrycie książęcych miłostek... pożądany... Gotowy chleb i życie jak u Boga za piecem...
 Rumieniec okrył twarz Zdzisława.
 — Żabicki — proszęż cię! — krzyknął, za kogo mnie masz?
 — Za najlepszego w świecie, ale słabego człowieka — odparł medyk — nie władacie sobą, dla tego wami drudzy władają. Ale — co mnie do tego?... milczę...
 — Jeszcze raz proszę — dodał hrabia — nie mówcie o nich nikomu...
 I podał mu drżącą dłoń... Medyk, który się właśnie umywał, śmiejąc się mokre palce wyciągnął.
 — Bądźcie spokojni, hrabio — ja nie powiem nic, — oni was sami skompromitują nie ja... to pewna.
 Wkrótce potém Żabicki najętą z miasta furką ruszył do Wólki.