Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Nad Spreą.djvu/90

kobiety egzaltowanej, nieopatrznej, poświęcającej się, nie rozmierzywszy głębiny, w którą chce skoczyć.
 Odepchnięta przez swoich, nieprzyjęta przez naszych, — ona także byłaby nieszczęśliwą. Nie wiesz, co to jest być przesadzonym w świat nowy lub oderwanym od wszelkich z ludźmi stosunków... Jestem starszy od ciebie... chłodniejszy od ciebie... Błagam cię, zastanów się bacznie. Za chwilę szału życia oddawać się nie godzi.
 — Za chwilę niebieskiego szczęścia! — zawołał z zapałem ręce składając Wolski.
 Garbus spojrzał nań, głową zaczął potrząsać, usta wydął i jakby stan ten uznał zrozpaczonym, rzucił się w krzesło gniewny i smutny.
 Po namyśle zerwał się jednak z siedzenia.
 — Słuchaj Kaju — rzekł zimniej — o jednąbym cię rzecz prosił, którą dla mnie uczynić możesz.
 Wolski się odwrócił z pytającą twarzą.
 — Rób, co chcesz — kończył Wojtuś — nie powiem nic — proszę cię o jedno, nie spiesz się, błagam cię — daj jej i sobie czas do rozmysłu.
 — A jeśli ją naglić będą o wyjście za Liebenthala?
 — O! nie frasuj się! jeśli nie zechce