Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Na Polesiu T. 2.djvu/8

 Professor wybuchnął.
 — To jest układ niecny — nikt jej zmuszać nie może...
 — Los moich rodziców...
 — Ja rodziców wezmę do siebie — zawołał professor.
 Steńka przypomniała sobie matkę swą — ojca, zarumieniła się, z oczów jej łzy trysły.
 — To nie może być! a! nie — rzekła cicho — Ja panu sprzyjam, wdzięczną mu jestem, ale nic — nic obiecywać mu nie mogę.
 Wolski pochwycił ją za rękę.
 — Jeżeli mi sprzyjasz — zawołał — patrząc w jej oczy, które potwierdzały, co powiedziała — dajmy sobie słowo: czynić co jest w mocy naszej, abyśmy się połączyć mogli. Ja...
 Steńka, usłyszawszy na kurytarzu zbliżające się głosy, szybko rzuciła się ku drzwiom — i z ust jej wyrwało się:
 — Kocham pana... ale jestem niewolnicą...
 Powiedziawszy to, uciekła.
 P. Róża z wbiegającej do pokoju Steńki, gdyby zręczniejszą była, mogłaby była wyczytać, że coś zaszło nadzwyczajnego.
 Zarumieniona, z oczyma mokremi, pomieszana, rozsypując po drodze papiery i książki, wpadła Steńka do swojej izdebki i twarzą rzuciła się na poduszkę.