Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Moskal.pdf/194

się tak zręcznie przeprowadzić dziewczęta, że oficer za niemi leciał całe miasto i wyszukać ich nie mógł. Powrócił na swoją kwaterę rozgniewany, rozwścieczony, klnąc i odgrażając się.
 Baron wszedł właśnie na to, gdy Nikityn wykrzykiwał, że się pomści na tym, kto mu jego kochankę wyrwał.
 — No, mścijże się, rzekł wchodząc w czapce, bo to ja, nie kto inny!
 Oficer zerwał się, wziął w boki i zrobił minę groźną. Baron stał jak najobojętniej.
 — Jakieś śmiał to zrobić? zawołał Nikityn.
 — Słuchaj, odparł drugi, podobały się tobie, mogły się i mnie podobać. Jakie masz do nich prawo?
 — Jużciż ja mam, kiedym je tu z sobą przyprowadził.
 — A ja mieć muszę, jeśli mi ci się je odebrać udało?
 — Myślisz, że to się tak skończy? zawołał Nikityn, będziemy się bili.
 — To się będziemy bili — rzekł zimno Kniphuseu.
 Nikityn zamilkł.
 — No, to jest ich dwie, szepnął dziko, bierzże sobie jedną, a mnie oddaj drugą.
 — A jeśli ja chcę obydwie? spytał baron...
 — Będziemy się bili — powtórzył Nikityn.
 — Będziemy się bili!
 Baron zapalił zgasłe cygaro, pochodził po pokoju i zapytał powoli.
 — Wszakżeście tam musieli i tak dobrze się w tym dworze obłowić.
 — Głupstwo! zamruczał drugi, to była jakaś hołota, a może tam sołdaci lepiej ode