Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom II.djvu/85

próżno czatuje, postanowił użyć innego sposobu, zwykłego sobie — zdrady. Udał się więc do p. Zawady mecenasa, któren mu dawniej od żony propozycje czynił, a teraz od śmierci p. Stanisława już milczał, nie proponując więcej układów, ani grożąc procesem.
 — Słuchajcie — rzekł mu Maleparta — czy zawsze trwacie w myśli procesu przeciw mnie?
 Zawada pochwycony niespodzianie nie wiedział co odpowiedzieć, ale po chwili namysłu zawahawszy się, rzekł, że chociaż to się przeciąga, nie obejdzie się bez kroków prawnych.
 — Przyjmiecie propozycje zgody — odemnie?
 — Bardzo chętnie.
 Zawada nie wiedział jak Panu Bogu za te szczęśliwe dyspozycje dziękować, i z trudnością tłumił radość swoją.
 — Posłuchamy, jakie nam waćpan podasz.
 — Uczynię co tylko mogę, aby tę gorszącą sprawę stłumić.
 — Bardzo sprawiedliwie, mecenasie; powiedzcież mi co zamyślacie uczynić?
 — Ofiaruję alimenta mojej żonie, która podpisze układ, wzajemne dożywocie i zapis wzajemny, w razie bezprzytomnego zejścia.
 — Majątki zostają w wazsym ręku?
 — W moim — daję alimenta.
 — Cóż dać myślicie? Połowę intrat przynajmniej!
 — Zapominacie — odparł Maleparta — że te intraty jeszcze mi nie powróciły wyłożonych kosztów prawnych.
 — Chciejcie mi wyraźnie powiedzieć, ile ofiarujecie?
 — Parę tysięcy złotych rocznie, dwoma ratami. Żona moja będzie mogła obrać sobie mieszkanie gdzie zechce i zupełnie zostanie swobodną. Zobowiążę się do dobrowolnej separacji.
 — Pomówię o tem z nią.
 — Pomówcie niezwłocznie.
 Nazajutrz p. Zawada, który pospieszył do Rózi z niespodziewaną a szczęśliwą wiadomością, przystąpił