Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Maleparta tom II.djvu/70

mał go biegącego przechrzta, po wczorajszej zasadzce przechadzający się po mieście jakby nigdy nic.
 — Ha! przecież waszmości nadybałem.
 — Bardzom rad ze spotkania.
 — Moje pieniądze?
 — A umowa?
 — Wszakże spełniona.
 — Żartujesz ze mnie! — deputat żyje, możecie go widzieć wychodzącego z sessji.
 — To być nie może!
 — Tak jest! Postrzeliliście.
 — Mów waszmość pan, postrzeliliśmy.
 — Ja — ja — jąkając się, rzekł mecenas — nie strzelałem!
 — Koło mnieście leżeli, widziałem!
 — Postrzeliliście... na śmierć pana Szczukę, a deputat z drugim uciekli.
 — Aleśmy zrobili co chciałeś, zasadzaliśmy się. Chłop strzela, Pan Bóg kule nosi — dodał szybko.
 — Bez skutku: albo mnie to... bez skutku.
 — Bierz cię djabli! możem tę sztukę gdzie indziej powtórzyć. Nie zrywacie układu?
 Mecenas się zawahał.
 — Pomówiemy o tem kiedy indziej. Wiecie, dodał, że znaleziono guzik wasz w sercu pana Szczuka?
 — Ho! i cóż?
 — Myślą po guziku dochodzić i instygują, wynieście się na czas.
 — To bym dopiero głupstwo zrobił!
 — Czemu?
 — Zeby postrzegli, żem zaraz po zasadzce zniknął i pogonili za mną na pewne. Małoż takich guzików na świecie??
 I przechrzta nie nalegając dalej, odszedł ku ratuszowi się kierując. Maleparta popędził dalej ku kwaterze deputata. W chwili gdy do niej dochodził, usłyszał nagle spiewy księży i człowiek niosący krzyż zastąpił mu drogę. — Jak oparzony cofnął się ku ścianie kamienicy Maleparta i pozostał przy niej jak przykuty.