Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom II.djvu/379

379

ją na obóz. Tam ruch jakiś, wrzawa, popłoch, potém coraz ciszéj, ciszéj, szmery tylko głuche, tylko wozów skrzypienie, i niekiedy przeciągłe wołania.
 Czarniecki pokręcił wąsa —
 — Ha! — rzekł, — dobrze nas grzeli, pójdźmy obejrzeć co też zrobili!
 Przeor wstawał właśnie, zesłabły wytężeniem ducha, ale mocen wiarą i pogodny obliczem.
 — Skończono! — rzekł ze łzami, — skończono! w imię Boże, witam was zwyciężców.
 — Jakto? xięże przeorze, — przerwał Zamojski, — to dopiéro początek.
 — To już koniec, — odpowiedział Kordecki.
 — Jakże to być może?
 — Jestem tego pewny.
 — Ale zkądże? — nieśmiało podchwycił pan Piotr.
 — Zkąd? nie wiém! czuję że to i postrach i praca ostatnie... Chodźmy spocząć, lud uspokoić i pocieszyć.
 To mówiąc jął obchodzić mury, oglądać szkody dnia tego i ludziom ducha dodawać. Własnemi rękoma opatrywał rany, błogosławił, leczył i słowy krzepiącemi, duszę umacniał zwątlonych; a gdy przyszedł do wylękłych, co się