Strona:Józef Ignacy Kraszewski - Kordecki tom I.djvu/81

Chana nadciągnęło, ja sobie zostanę, siedzieć będę jak siedziałam pod murem.
 — Ba! a kule?
 — Mnie one nie wezmą! ho! ho! widzicie skórę mam twardą i kości nie miększe! Będę zbiérała je jak orzechy i odnosiła wam; bo w klasztorze, żeby ich tylko nie zabrakło.
 — Hę! to i wy myślicie, że się Szwedzi na klasztor pokuszą?
 — Jak dziś dzień; i czekam na to jak kania dżdżu. To to będzie harmider! buch! bach! dzwony sobie, armaty sobie, waćpanowie sobie — aj — aj! muzyka także, aż miło! bal! bal! A nasza Najświętsza Panna z góry stanie w obłokach i jak skinie białą rączką — już po Szwedach — jak wymiótł.
 — Chwała Bogu! dobrze nam prorokujecie!
 — Komu dobrze, a komu licho! cicho szepnęła Kostucha.
 — No! alboż co! spytał Janasz z wejrzeniem na wpół żartobliwém, na wpół niespokojném.
 — Bo was taki Janaszu, kochanie moje, kulka nie minie!
 — Patrzcie jaki mi z tego obdertusa prorok!
 — Cha! cha! zaśmiała się Kostucha, a jak się uląkł; jak pobladł!